Biliyorum Neleri Özlediniz

Biliyorum Neleri Özlediniz
  Kaç söz anlatabilir içimizdeki hasreti, hangi türkünün hüzünlü sesinde yol olup uçarsınız Yanıklı’nın toprak kokan akşamlarına?  Hangi renk, hangi koku, hangi tat anlatır size köyünüzü? Bir cami avlusunda karşılaştığınız beyaz sakallı nur yüzlü dedelere bakıp hatırlamaz mısınız Casım Dede’yi, Vezni Amca’yı? 
Hayatın temellerinin atıldığı çocukluk yıllarınızı geçirdiğiniz köy, sizin için sadece yaz tatillerinde gidilen bir mekândan ziyade geçmişle kucaklaşmanıza yardımcı olan, size kim olduğunuzu hatırlatan mekân değil midir? Bu aidiyet, köylü olma duygusu size bir güç kazandırıyordur eminim. Ülkenin dört bir yanında sizinle aynı geçmişe sahip nice insan var çünkü. Adı sanı, işi, cinsi ne olursa olsun köy aklına geldiğinde gözleri dolan, aynı göğün altında büyümüş kocaman bir ailenin çocuklarıyız biz.  Soy sop önemli değil, Yakupoğlu olsun, Delioğlu olsun, Şaşkın olsun, Kunçla olsun ve ya Gencoğlu olsun bizi bir araya getiren duygu Yanıklılı olmak değil mi? Çünkü biz aynı toprağın kokusunu soluduk, aynı kuşların ezgisiyle büyüdük, penceremizi açtığımızda beyaz taşların manzarasına baktık hepimiz. Ormanın yemişini, mantarını birlikte yedik. Aynı acıları yaşadık en aşağı mahallesinden en yukarısına kadar. Düğünde birlikte halay çektik, cenazede aynı safta durduk.
Acılarımız bir, sevinçlerimiz bir, özlemlerimiz bir. Şu sıralar biliyorum ki hepinizin içinde kaynayan bir köy hasreti var. Planlarınız arasında heyecanla çektiğiniz bir köy gezisi var. İçimizi saran bir Yanıklı özlemi var. Yeşilin en koyusunu, göğün en mavisini, yıldızların en parlak halini görmek için sabırsızlanıyoruz hepimiz.
   Köy minübüslerinin kalabalık tıkış tıkış haline rağmen öyle yoğun bir özlemdir ki o, uzun yol çilesini çekmeye katlanırsınız çünkü özlemişsinizdir memeketinizi, Çiftehanlar sonrası kıvrılan yolların sizi kavuşturacağı o heyecanlı anlar, aylardır yolunuzu gözleyen sıcak bir yuvanızın olduğunu bilmek, içeceğiniz çorbanın, yiyeceğiniz mısır ekmeğinin kokusu ile avunarak katlanırsınız yola.
 Biliyorum özlediniz, memleket sıcak hava dalgası ile kavrulurken pınar başında içeceğiniz soğuk suyun hayalindesinizdir belki. Ketket’in güzel havasında yediğiniz dutların tadı gelmiştir damaklarınıza. Sabah uykusundan uyanıp annenizin mübarek  elleri ile pişirdiği ekmek ve muhrakul’un kokusu gelip dayanmıştır burnunuzun ucuna. Yaylanın düzünde atacağınız kicinanın sesi kulaklarınızı çınlatmıştır belki.  Bir daha göremeyecek olamamanın endişesini taşıdığınız mübarek dede ve ninelerinizin dualarını alabilmenin huzuru .içindesinizdir belki.
 Sadece siz değilsinizdir o hasreti çeken, Yanıklı da size kavuşacak olmanın hayaliyle giyinmiştir en güzel yeşilini. Yanaklarına kirazını kondurmuş, rengarenk çiçekleri yayılmıştır dört bir yanına. Evet içimizde kaynayan köy hasreti ile giriyoruz yaza. Sevdiklerimiz, dostlarımız, akrabalarımız bizi biz yapan köyümüze gidiyoruz yine nasipse.
Aramızdan ayrılanlar, doğanlar ile biz Yanıklı’nın birer parçasıyız. Köylü olmanın, rahmetin, bereketin, Allah’a inanmanın, şükrün en güzelinin yaşandığı bir medeniyetin çocuklarıyız.  İşiniz gücünüz ne olursa olsun, isterseniz en üst makamlarda, isterseniz en alt tabakalarda bizi bir araya getiren köylü olma duygusu ile planlarınız arasına ailecek bir köy gezisi sığdırın derim. Gelirken kara lastikli çocuk halinize dönün ve öyle girin köye. Biliyorum şehir hepimizden çok şeyler götürdü ama biz hep kara lastikli, yamalı pantolonlu, ellerinde kollarında kir izi çıkmamış çocukluk halimizin özlemi içerisindeyiz. Hadi gelin arınmanın en güzel ayı olan Ramazan’ı günahlardan arınmış güzel köyümüzde geçirelim, Kuran ile, muhabbet ile, az çorba, lobiye ve mısır ekmeği bolca sevgi ile…
              Hasan Avcı /İstanbul