Neden Paylaşmayı Bilmiyoruz?

Okul sıralarında öğretmenlerimiz dört işlemi sırasıyla toplama, çıkarma, çarpma ve bölme şeklinde öğretirlerdi. Öğrencilere kırlarda çiçek, bayramlarda şeker ve özel günlerde para toplama örnekleri verilirdi. Çocuklar bu örneklerle arttırmayı yaşamlarına geçirmeye çalışırlardı. Daha sonraları eksiltmeyi öğrenir ve kaybetme olayı çocuğun dünyasına bir korku filmi gibi ta o zamanları girmeye başlardı. Günler geçer ve çocuğumuz çarpma diye hiç de etik olmayan bir işlemle tanışırdı. Onu günümüzde bir başka şekilde eylemleştirirdi. Bölme, çocuğun zihnine en geç giren bir kavramdır. Bu kavram tam verilmeye başlanır ki bir de bakarsınız tatil gelir, çatar. Çocuğumuz sevgiyi, hoşgörüyü ve paylaşmayı tam anlamıyla bir türlü öğrenemez ve hayata atılır. Gerçek hayatta da paylaşmak, insanın dünyasında pek az yer alır ve toplumla barışık yaşayamaz. Paylaşmak istese de en çok acılarını ve sıkıntılarını paylaşmak ister. Mutluluklarını ve sevinçlerini paylaşmayı her nedense gözden kaçırmaya çabalar. Bu davranış da insanın çok bencil bir yapıya sahip olduğunu gösterir. Toplum böyle insanlardan oluştuğu için de toplum paylaşımsız bir toplum olur. Matematiksel işlemler, sadece ve sadece sayıların kendi aralarındaki reaksiyonları olarak değil, gerçek yaşamla ilişkilendirilerek kavratılırsa gerçek amacına ulaşmış olur.