ŞEVKİ DAYIMIZ

Soyu sopu boldu, bir çınar gibi
Köklü ve dallıydı Şevki dayımız.
Gözetirdi çaresizi, garibi
Halka faydalıydı Şevki dayımız.

Benim dayım, eşimin de dedesi,
Sevgisinin geçmezdi hiç vadesi
Bahara benzerdi yüz ifadesi,
Hoş ve edalıydı Şevki dayımız.

‘Kukul’ diye seslenirdi bizlere,
Neşe dağıtırdı solgun yüzlere,
Belki kaç kez çay içirdi sizlere,
Çok tatlı dilliydi Şevki dayımız.

Ne çok çalışırdı, ne de terlerdi.
Gelen, geçen onda yemek yerlerdi.
Evi bahar seli gibi gürlerdi.
Kucağı güllüydü Şevki dayımız.

Akla ‘uygar kişi’liği gelirdi.
Herkesle söyleşir, ahbap olurdu.
Her gittiği yerde çevre bulurdu.
Dudağı ballıydı Şevki dayımız.

Daima öndeydi kendi çağından,
Münevverdi aydınların çoğundan,
Hasan Ekinci’yle diyalogundan
Hep ‘Doğru Yol’luydu Şevki dayımız.

Özen gösterirdi giyim- kuşama
Üzülse de gülümserdi yaşama
Cüzdanı pek şişkin değildi ama
Hep zengin halliydi Şevki dayımız. 

Hayatı boyunca çekmemiş çile,
Başını eğmemiş gurbette bile,
Ağalığı ile beyliği ile
Her yerde belliydi Şevki dayımız.

Yaşlanmanın korkusuyla erirdi,
‘Dede’ demeyene şeker verirdi.
Kendini her zaman genç gösterirdi,
Yaşı hep elliydi Şevki dayımız.

Bal veren çiçeği iyi seçerdi,
Avama- eşrafa sözü geçerdi,
Karakolda bile kahve içerdi,
Çok uzun kolluydu Şevki dayımız.

Yanık Ozan, dünden yarını gördü.
Yerini okula, camiye verdi.
Kim bilir, ne kadar sevaba erdi.
Hakk’a sevdalıydı Şevki dayımız.
 Muhammet AVCI (Mayıs 2012)